I'm your puppet, I'll learn to love it.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Making Harvard graduates,
feel childish as they laugh at it.

Zwaar gefrustreerd staarde Romano naar zijn latte. De kelner had beweerd dat het een karamel latte was, maar hij had zo zijn twijfels. Tenminste, het smaakte er niet naar. Het smaakte naar een koffie verkeerd of zo. Hij was echt niet overtuigd. Hij deed zijn lepeltje er weer in en slurpte er nog een keer van, maar legde zijn lepeltje al snel neer en begon weer naar zijn drinken te staren.
"Smaakt het?" werd er aan hem gevraagd, waarna hij omhoog keek en zijn blik op de kelner viel. Voor een moment was hij stil, maar knikte daarna wel.
"Ja." voegde hij er toen aan toe. Het klonk misschien raar, maar hij wou niet zeggen dat het nergens naar smaakte en hij wou dat die dude het nog een keer maakte, maar dan met karamel. Hij ging wat verzitten en trok daarbij - hoe het precies gebeurde, had hij ook niet gevolgd - het tafelkleed om, waarna de kelner als reflex de koffie pakte maar die uit zijn hand viel naar de andere kant van de tafel. Voor een paar tellen zat Romano daar met een oh-shit-wat-heb-ik-nou-weer-gedaan hoofd en begon daarna nerveus te lachen.
"... Eheheh, ik ga maar weer." Er klonk gelach achter hem waardoor hij meteen opstond en zonder nog iemand aan te kijken het café uitliep. Hij kon wel door de grond zakken uit schaamte. Dan maar naar huis en voor de rest van de dag niet naar buiten gaan, omdat dat gewoon te beschamend was. Meteen weer een trauma, al overkwam zoiets hem bijna dagelijks.

Hij liep door het park en zijn pas verlangzaamde zich en hij wist wat te kalmeren. Hij moest altijd door het parj als hij naar huis wou, wat soms wel eens irriteerde. Gelukkig waren de meeste kinderen op school. Hij was pas begonnen als schrijver - nou ja, hij schreef al een tijdje, maar nooit echt serieus - en hij was al lang blij dat hij de hele dag niks kon doen omdat hij "geen inspiratie" had.

&Dante

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Met zijn handen langs zijn zij bungelend liep Dante door het park. 's Morgens maakte hij meestal een wandeling door het park. Het was dan ook altijd rustig hier. Gelukkig kwamen hier niet veel mensen, nou ja, om het niet veel te noemen.. Bijna niemand. Hij was niet zo sociaal, dus in zijn vrije tijd was hij graag alleen. Dante had zijn studie al op zijn 20e afgemaakt, en was na bijna een jaar verhuisd. Dus op zijn werk bij een smoothiebar na had hij veel vrije tijd. Het voordeel van zijn werk was dat hij gratis smoothies mocht drinken en hij alleen maar de bestellingen hoefde op te nemen en te maken. Geen contact met mensen dus. Behalve zijn collega's. Dat was dan ook maar een paar woorden. Iedereen vond zijn smoothies blijkbaar lekker, dus ontslagen werd hij niet snel. Bij de gedachten daaraan verscheen er een lach op zijn gezicht.

Zijn blik gleed naar zijn voeten, en het pad dat zich steeds kronkelde. Pas toen hij, na een poos, een geluid leek te horen stopte hij en keek vooruit. Voetstappen. Vreemd, er kwamen in dit gedeelte van het park niet veel mensen. Zeker niet 's morgens. Een jongen met lichtbruin haar doemde op vanuit de verte. Dante's wangen werden warm en hij realiseerde zich dat hij bloosde. Toch bleef hij vrolijk, zoals altijd. Het rare was nu eenmaal dat hij 24/7 vrolijk en blij was. Enthousiast krulden zijn lippen omhoog terwijl hij in de richting van de jongen liep.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Making Harvard graduates,
feel childish as they laugh at it.

Romano deed vanzelf zijn handen in zijn zakken en staarde naar de grond. Zijn gedachten gingen automatisch naar schrijven en een nieuw idee. Hij liep al een tijdje met dat idee rond. Het ging over de Hel en hoe anders het was dan dat mensen dachten. Er waren zeven verschillende, met zeven verschillende Satan's. Elke Hel was vernoemd naar een van de zeven zonden. Luxuria voor lust, Gula voor gulzigheid, Superbia voor ijdelheid, Avaritia voor hebzucht, Ira voor wraakzucht, Acedia voor luiheid en Invidia voor jaloezië. Luxuria viel onder leiding van Asmodeus, Gula onder dat van Beelzebub, Invidia was geleid door Leviathan, Avaritia door Mammon, Superbia door Lucifer, Ira door Amon en Acedia door Belphegor. En dan zou hij het-
Midden in zijn gedachten botste hij ergens tegenop. Hij duwde zichzelf er vanaf en keek naar wat er precies in zijn weg had gestaan. Zijn blik viel op een gozer - een man, eigenlijk - met donkerbruin haar en groene ogen. Hij was langer dan hem en had een huidskleur alsof hij uit een land met een middellands zeeklimaat kwam. Niet onknap, al zei hij het zelf. Vrijwel meteen schaamde hij zich voor zijn gedachten. Hij was echter al rood gekleurd vanwege het op botsen en deed nog een stapje achteruit.
"Nhm-nm.." het was wel duidelijk dat hij niet uit zijn woorden kon komen. De jongen glimlachte echter nog, waardoor hij fronste, Wat was er zo leuk dan? Hij glimlachte uiteindelijk ook, aangezien het aanstekelijk werkte.
"Sorry." zei hij uiteindelijk en staarde even naar de jongen. Pas toen realiseerde hij zich dat hij stom bezig was en hij niet langer moest blijven zien, aangezien dat niet helemaal normaal was. Tegen iemand op botsen, sorry zeggen en dan weer doorlopen was normaal. Hij schudde zijn hoofd en keek weg.
"Sorry." zei hij nogmaals en speelde met de mouw van zijn blauw geruite flannel. Hij schudde zijn hoofd een keertje, mompelde wat en liep weer door. Ughe. Was hij maar wat socialer.

[Afgezaagd ftw.]

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Hij verplaatste zijn handen naar de kraag van zijn vest, en legde allebei de kanten van zijn kraag recht neer. Dante besloot zijn pas te versnellen. Verlegen keek hij nog een keer naar de jongen, in de hoop dat hij niet op hem lette. Een lichte blos verscheen op zijn wangen, en geschokt stapte hij door. Hem aankijken durfde hij niet, dus bleef hij maar naar de grond kijken. Zijn maag rammelde, god, wat wilde hij nu graag terug naar de smoothiebar. Daar was ook geen ongemakkelijkheid met mensen. Een aardbeien smoothie kon er nu wel in. Zijn handen trilden terwijl hij zijn voeten vooruit zag bewegen. Zijn haar hing gedeeltelijk voor zijn ogen, en hij schudde even licht met zijn hoofd om het weg te halen. Tijdens die beweging kon hij nog een keer naar de jongen kijken. Zijn hart stond even stil en het leek wel alsof hij een fladderig gevoel leek te hebben. Om niet op te vallen neuriede hij maar een liedje dat hij vanmorgen gehoord had. Plots leek het beeld van hem, lopend door het park te stoppen. Hij was tegen de jongen aangebotst. Dante ademde hoorbaar en licht geschokt in, maar niet meer uit. “Ss..” begon hij met grote ogen. Hij struikelde bijna over zijn eigen voeten. Wat was hij weer eens onhandig. “Sorry!” zei hij zacht, en het leek alsof zijn wangen in brand stonden. Kort daarna kreeg hij ook een 'sorry' terug. Iets daarna herhaalde de jongen zichzelf weer. Dante's ogen volgden hem. Hij liep door. Kans verspeeld. Dante liet een zucht horen en deed een paar stappen verder. Waarom kon hij niet gewoon omgaan met mensen? Een praatje maken? Er kwam iets in hem op. Iets dat hij zelf nooit zou doen of durven. Maar toch deed hij het. Puur omdat hij de jongen wilden leren kennen. Met een ruk draaide hij zich om. “Wacht,” riep hij vlug, en wachtte tot de jongen zich zou omkeren. “Hoe heet je?” grijnsde hij. Dante realiseerde zich nu pas dat hij zijn sociale angsten aan de kant had gezet, alleen voor de jongen die hij niet eens kende. Zijn ogen werden groot.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Making Harvard graduates,
feel childish as they laugh at it.

"Wacht," klonk er vervolgens. Romano's hart bonkte in zijn keel, aangezien hij nogal het idee had dat hij de jongen wat had misdaan en die hem uit zou schelden of zo. Hij draaide zich om en focuste zijn groene ogen op de jongen. Oke, hij moest zich niet laten kisten. Hij kon makkelijk genoeg nog terug schelden. Maar wat als het eindigde in een gevecht? Dat wou hij niet. Dan werd hij ingemaakt. Hij bekeek de jongen nog even en merkte dat dat inderdaad het geval zou zijn, aangezien hij een stuk gespierder was dan Romano zelf.
"Ik zei toch dat het me spijt!" was het eerste wat eruit kwam terwijl zijn handen zich wat steviger rond zijn mouwen klemde. Hij was niet echt goed in sociaal zijn. Hij schaamde zich nog steeds, deels van het koffie incident maar ook deels van het op botsen tegen die dude. Moest hem weer overkomen, hoor.
"Hoe heet je?" grijnsde de jongen naar hem, waarna Romano zijn ogen opende - die hij blijkbaar dicht had geknepen terwijl hij schreeuwde - en keek weer op. Hij wist niet of hij dichter naar de jongen toe was gelopen of de jongen dichter naar hem toe, maar hij leek dichter bij te staan. Hij knipperde een paar keer terwijl hij lichtelijk omhoog keek. De jongen was ongeveer tien - misschien vijftien - centimeter langer dan hem, waardoor hij zijn blik ietsjes hoger moest vestigen dan hij gewend was.. Hoewel hij ook wel kleiner was dan een normaal iemand - vond hij zelf.
"... Romano." zei hij en knipperde nog een paar keer, nogal onwetend en hulpeloos. Hij wou eigenlijk vragen waarom de jongen dat wou weten, maar 't kwam er niet echt uit. Bovendien was het niet dat hij wou dat 'ie weg liep of zo.
"Jij?" vroeg hij aarzelend, niet echt zeker of hij het wel moest vragen of niet. Meteen kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom - God moge het weten - had hij zijn bek weer open getrokken?

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Dante bleef stokstijf staan. De jongen draaide zich om en keek naar hem. Hij keek in de groene ogen van de jongen. Spanning hing in de lucht, de jongen vatte zijn woorden misschien verkeerd op, en dat wilde Dante niet. Voorzichtig deed hij een stap naar achteren. De jongen schreeuwde tegen hem, en Dante sloot zijn ogen en zijn grijns vervaagde lichtjes. Zijn mond was nog maar een rechte streep. Hij schokte naar achteren en viel bijna achteruit. Tegelijkertijd opende Dante zijn ogen, terwijl de jongen dat ook deed. Gelukkig kwam hij recht neer, een paar meter van de jongen af. Plotseling stonden ze naast elkaar, verbaasd keek de jongen omhoog. Dante was groter dan hem, dus de blik van de jongen richtte omhoog en die van hem heel licht omlaag. Stilletjes zei de jongen zijn naam; Romano. Hij kwam zo onschuldig over, terwijl hij best fel kon zijn, zoals Dante net al had gemerkt. En toch vergat Dante het hem. Romano was misschien ook niet zo sociaal, dat kon toch? De glimlach werd weer op zijn gezicht geplakt toen Romano hem vroeg hoe híj heette. Zijn adem stokte, en nerveus begon hij te praten. "Dante." klonk er. Het zag er best komisch uit, een gespierde en redelijk grote jongen.. vent.. hoe je hem ook wilde noemen, die daar zo zachtjes en verlegen stond te praten. Dante's handen hingen langs zijn lijf, en vlug stak hij zijn - overmatig trillende - handen in zijn zakken. Dat was nu eenmaal iets wat hij deed als hij nerveus was, trillen. En zijn handen trilden altijd het ergst. Hij bloosde, of tenminste, zo voelde het aan, en keek naar beneden.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Making Harvard graduates,
feel childish as they laugh at it.

Hoe langer Romano erbij stilstond, hoe vreemder het was. De jongen voor hem zag er zeer charmant uit - echt zo iemand die elk meisje kon krijgen die die wou en daar ook zeker gebruik van maakte - met van die groene ogen en dat donkere haar. Die getinte huid en gespierde bouw hielpen ook niet echt bij het idee van een verlegen gozer. En toch was het zo.
De jongen was heel terughoudend en leek niet heel sociaal, hoewel hij hem wel aansprak. Weird. Niet dat hij er wat tegen had. Een knappe gozer stond met hem te praten en hé, een jongen mocht toch dromen? Hmmn, ach, 't was niks.
De jongen glimlachte weer, waardoor Romano ook even glimlachte. Zoiets werkte aanstekelijk, ook al was hij niet echt de persoon om te glimlachen.. Niet de hele dag door, tenminste. Daarom viel die glimlach als snel van zijn gezicht en speelde hij met het knoopje van zijn mouw.
"Dante," stelde de jongen zich voor. Toen de jongen zijn handen in zijn zakken deed, merkte Romano op hoe erg die trilde. Hij knipperde een paar keer en keek weer lichtelijk omhoog, naar Dante. De jongen was ook lichtelijk rood gekleurd, alsof hij nog écht verlegen was ook. Rare dude.
"Hee rustig," probeerde hij de jongen lichtelijk op zijn gemak te stellen. Zijn ogen focuste zich opnieuw op die van Dante terwijl hij nog altijd op nerveuze wijze met de knoop van zijn bloes speelde.
"Ik bijt niet." zei hij, ditmaal iets chagrijniger en keek de andere kant op. Hij wist niet waarom, maar het was iets dat bij hem hoorde. Hij probeerde zich altijd sterk op te stellen en stoer te lijken, wat hij totaal niet was. Als het erop neer kwam, stond hij daar met een wit vlaggetje te zwaaien dat hij zich over gaf.
"Gaat 't?" vroeg hij nogal onverschillig, hoewel het hem stiekem wel deerde. Maar ja, als hij dat toegaf, was 't weer zwak. Niet dat hij het zou overleven als die gozer een vuist in Romano's gezicht sloeg; voornamelijk omdat hij dan flauw viel van de schrik.

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Dante's handen trilden nog steeds hevig. En hij trilde altijd wel een beetje als hij nerveus was, maar nog nooit zo hevig. Het kwam door Romano. Maar waarom? Hij snapte het niet echt. En hij wist wel dat Romano naar hem keek, naar zijn handen.. Naar zijn.. rode gezicht. Plots schaamde hij zich heel erg. De enigste keer dat hij sociaal wilde doen, sloeg hij weer dicht en durfde niets meer. Zijn ogen richtten zich op Romano. En de ogen van Romano zich op die van hem. "Hee rustig," klonk er. Dat hielp niet echt. Het betekende trouwens ook dat hij al gemerkt had dat hij zo trilde. Maar dat was logisch. En daardoor voelde hij zich alleen nog maar erger. Romano praatte weer. Maar alweer hielp het niet. En vooral omdat Romano chagrijnig sprak, was hij dat ook? "Gaat 't?" klonk er weer. Of het ging? Hij vond het aardig dat Romano dat zei, maar.. Het ging niet bepaald. "Nee." antwoord hij, zijn handen trilden nog heviger. Vlug draaide hij zich om, en zijn gezicht leek wel in brand te staan. "Ik kan er niks aan doen," verklaarde hij zachtjes. Dante probeerde te kalmeren. En het lukte, na een minuut of twee vol stilte was hij eindelijk wat rustiger. Zijn handen trilden nog steeds een klein beetje. Maar gelukkig niet meer zo hevig. "Sorry." zei hij, zijn ogen weer op Romano gericht sinds hij was omgedraaid. Het maakte hem eigenlijk niks meer uit. Verslagen sloeg hij dicht. En wachtte op Romano's reactie. [Inspiratieloos. Sawrry Abi. D:]

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Making Harvard graduates,
feel childish as they laugh at it.

"Nee." was de reactie van Dante. Romano trok een wenkbrauw op en trok een waterige glimlach, in de hoop een beetje troost te bieden. Zijn handen klemde in mekaar en hij duwde zijn vingers tegen elkaar aan uit nervositeit. Wist hij veel wat hij moest doen. Hij werd er alleen nerveus van. Was hij zo eng? Had hij net zo hard geschreeuwd, dat ze jongen nou bang voor hem was? Dat was ook niet de bedoeling, hoewel hij dat liever had dan dat hij bang moest zijn voor Dante.
"Ik kan er niks aan doen," stelde hij toen vast waarna Romano knipperde en weer van de grond omhoog keek, waardoor hij merkte dat Dante hem de rug toe had gekeerd. Meteen blies hij zijn wangen op en liep hij rond Dante waarna hij zijn pols vast pakte en er zachtjes aan trok.
"Draai je dan ook niet weg." beval hij, terwijl zijn handen rond de jongen zijn pols waren geklemd. Niet heel hard of zo, maar wel voelbaar. Dat vooral omdat hij nerveus was, maar tegelijkertijd super hardcore en awesome wou overkomen. Hij liet voorzichtig los en keek Dante aan. Weird.
"Eh.. Ik bedoel.. Wat is het ergste wat er kan gebeuren?" mompelde hij en trok zijn handen weer ietwat in zijn mouwen, waar hij weer mee begon te spelen. Hij moest bijna altijd iets in zijn handen hebben als hij tegen iemand praatte, iets om aan te zitten. Hielp met het nerveuze gevoel en zo.

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Voorzichtig deed hij een kleine stap achteruit, gewoon wat meer ruimte om te ademen. Om te kalmeren. Zijn handen begonnen minder te trillen en hij schaamde zich over zijn actie. De blos op zijn wangen leek roder te worden. Dante's ogen sloten even en toen keek hij naar de grond. Gelukkig was hij nu gekalmeerd. Plots voelde Dante iets. Zijn ogen gleden naar boven, naar Romano. Handen om zijn polsen. Zijn ogen ontmoetten die van Romano even, en toen liet hij los. Het bleef stil. 'Wat is het ergste dat er kan gebeuren?' klonk er. 'Het is niets.. Ergs.' Zijn stem werd zachter. Een flauwe glimlach verscheen op zijn gezicht. Plots kreeg hij de neiging om Romano een knuffel te geven. Allebei waren ze nerveus.. en.. het leek net alsof ze een beetje hetzelfde waren. Uit zijn broekzak pakte hij zijn telefoon en keek even naar de tijd. Het was een simpele telefoon. Je kon 'm uitschuiven tot het een toetsenbord had, makkelijker sms'en of emailen. Hij had overigens geen dure of moeilijke telefoon nodig. Waarschijnlijk had Romano ook geen haast. Met nog heel licht trillende handen (maar dat was altijd zo), stopte hij de telefoon terug in zijn broekzak. Hij keek naar Romano en wachtte. Hij had geen idee wat te doen.

x Superduper Inspiratieloosheid *derpface*

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Making Harvard graduates,
feel childish as they laugh at it.

----------------------------------- TiMESKiP

Romano's schouders schokte terwijl hij tegen de deur aan zat. Hij wist niet eens waarom hij de hele tijd zo van streek was. Het was maar een jongen. Hij had er maar een dag mee doorgebracht en alsnog voelde het alsof hij helemaal kapot ging van binnen. En het ergste was nog dat 't allemaal zijn schuld was. Dante had hem nog om zijn nummer gevraagd zodat ze weer een keer was samen kunnen doen, waarna hij zei dat hij dat geen goed plan vond. Hij schopte zijn voet uit naar voren en deed zijn handen voor zijn gezicht. Hij miste hem. Waarom wist hij ook niet.
Ergens wou hij gewoon dat Dante nou naast 'm kwam zitten en hem troostte, hoewel hij zich schaamde voor zijn eigen gedachten. Hij wist zijn geaardheid al veel langer dan vandaag, maar hij vond 't nog geen reden om helemaal klef te doen. 'T was gewoon anders dan met een meisje. Bovendien voelde hij zich dan zo verwijfd.
Hij ademde onregelmatig in en uit, maar probeerde zichzelf wat te kalmeren. Al die ophef over niks. Soms begreep hij zichzelf echt zo slecht. Hij bleef zichzelf toespreken dat 't maar 'n jongen was, maar ergens sprak hij zichzelf ook tegen. Hij wou graag geloven dat Dante anders was dan de dingen die hij gehoord had over andere mensen, maar in principe vond hij iedereen hetzelfde. Eigenlijk maakte de meeste jongens hem maar bang.

Aantal berichten : 14

God, wat miste hij zijn kleine broertje nu. Hij wilde zo graag weer 's avonds met Christian praten en dan samen een spelletje spelen of iets anders doen. Soms wilde hij gewoon weer kind zijn, en als hij iets met Christian ging doen kon hij zich weer als een kind gedragen en dan werd er niks over gezegd. Dan was hij de 'goede broer'. Fijn. Hij schopte met zijn benen tegen de muur voor hem, in de gang van zijn appartement. Plots borrelde er een idee op in zijn hoofd. Dante sprong op en sprintte naar de 'woonkamer'. Eigenlijk was er alleen een grote kamer, een slaapkamer en een kleine badkamer. De woonkamer en keuken waren in één kamer, technisch gezien. Met een kleine lach op zijn gezicht - het gedoe met Romano al half vergeten - greep hij naar zijn mobieltje. Hij scrollde door zijn contactenlijst en zocht naar het goede nummer. Met zijn vinger raakte hij het vakje aan en zijn mobiel belde automatisch. Na een paar korte piepjes klonk er een stem. "Hallo?" vroeg een vrouwenstem. "Mam!" riep hij naar zijn mobiel. Na een paar seconden wachten en ijsberen in zijn woonkamer antwoordde ze eindelijk. "Dante? Ben jij dat?" Haar stem klonk ietwat verbaasd. "Ja mam." reageerde hij weer. "Hoe gaat het met jullie?" Hij miste hen vreselijk. Na een gesprek van een tijdje dacht hij na. Het ging goed met zijn vader, moeder en broertje. Gelukkig. Maar hij had ook niet anders verwacht. Zijn broertje zou binnenkort een weekend komen logeren. Christian miste hem ook, Dante had hem ook aan de lijn gehad.

Nu dwaalden zijn gedachten weer af naar de jongen van gisteren. Romano. Bij de gedachten dat hij om zijn nummer had gevraagd, en regelrecht was afgewezen rolde er een traan over zijn wang. Gevoelloos veegde hij die weg. Waarom huilde hij om een jongen die hij pas één dag kende? Het maakte hem niks meer uit. Zijn zelfvertrouwen was al vaak genoeg gebroken door mensen. Nu zou hij die Romano eens laten zien wie hij was. Met een laatste blik op zichzelf, in de spiegel grijnsde hij en stapte de deur van zijn appartement uit. Hij had een scooter, daarmee zou hij wel naar het huis van Romano gaan. Met zijn helm op scheurde hij weg. Normaal zou je van hem niet verwachten dat hij iets deed zoals dit, dan had je verkeerd gegokt. Uiteindelijk stopt hij bij een huis, waar hij zijn scooter op de standaard zette en zijn helm opborg. Nu kreeg hij een gevoel waarvan hij wilde stoppen, en terug naar huis gaan. Dat negerend stapte hij naar de deur en klopte. Hij hoopte dat Romano openmaakte. Binnen een tijdje stond er een jongen voor de deur. Het was Romano, geen twijfel. Hij had rode ogen, waarschijnlijk gehuild. Plots ging er een schok van medelijden en verdriet door hem heen. Dante kon maar één ding doen. Zo snel als hij kon sprong hij vooruit en klemde zijn armen om Romano heen. Verder zei hij niets. Bij hem hielp een knuffel altijd, bij Romano ook..?

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

I'll spend forever wondering you knew,
I was enchanted to meet you.

Romano zat nog steeds tegen de deur aan. Hij zat niet meer op school en werkte als schrijver, waardoor hij geen collega's had. Zijn familie woonde in Italië, waardoor hij hun ook weinig sprak. Meestal praatte hij tegen zijn jongere broertje, Lovino, maar dat was inmiddels ook opgehouden. 'T was te duur. Hij sprak nooit tegen Lovino over de jongens die hij ontmoette - deed ie ook niet zo vaak - maar Lovino praatte hem wel de oren van het hoofd over Ludwig. Die hij overigens haatte. Duitsers waren niet te vertrouwen. Ze waren eng. Heel, heel, heel eng.
Plots klonk er geklop op de deur, waardoor Romano boos door zijn ogen wreef. Het deed een beetje pijn omdat hij te hard veegde, maar niet dat hij zich er nou dood aan stoorde. Hij kwam van de grond af en viel tegen de deur aan omdat hij te lui was om normaal te blijven staan. Hij opende deur en keek met een kaashoofd naar de persoon voor hem. Pas toen hij echt merkte wie het was, wou hij de deur keihard dichtslaan. Uit verdriet, uit schaamte, uit frustratie. Hoe dan ook, hij kreeg er de kans niet toe.
Dante sloeg namelijk zijn armen om hem heen, waardoor zijn adem hoorbaar stokte. Voor enkele seconden zat hij met zijn handen tegen de jongen zijn borst, en moest zichzelf bedwingen om Dante niet weg te duwen. Hij was 't gewoon niet meer gewend allemaal. Maar niet veel later liet hij zijn handen al zakkend rond Dante's middel glijden en drukte zichzelf wat meer tegen hem aan. Zijn gezicht verborg zich haast automatisch in Dante's borst, wat voelde alsof 't nooit anders had gehoord. Na enkele seconden liet hij los en deed hij ook weer automatisch een klein stapje achteruit. Die omhelzing betekende waarschijnlijk heel wat anders voor Romano dan dat het voor Dante betekende, vreesde hij. Enge gay gedachten van hem ook soms.
"... Wat doe je hier?" vroeg hij. Zijn stem klonk chagrijnig, maar de grote, groene ogen die Dante aanstaarde, die zeiden wel wat anders. Hij vroeg zich trouwens ook af hoe Dante had geweten waar hij woonde. De stalker. Tss. Wel een hele lieve stalker, met timing.

Aantal berichten : 14

De adem van de jongen tegenover hem stokte even. Romano's handen waren tegen zijn borst aangedrukt. Nou ja, niet gedrukt, maar ze lagen erop. Het leek erop of hij hem weg wilde duwen, maar niet.. Kon, of deed. Het maakte niet uit. Dante zuchtte, nauwelijks hoorbaar. Even daarna leek Romano te ontspannen, legde zijn handen om zijn lichaam. Plots werd hij tegen Romano aangedrukt. Het was zo plots allemaal. Ach, het maakte niets meer uit. Hij was hier bij Romano. Dat was het belangrijkste. Kort schraapte hij zijn keel, terwijl alles opeens werd verbroken. Romano liet los. Waarom? Daarbij deed hij ook nog eens een stukje naar achteren. Was er iets mis? Had hij iets verkeerd gedaan? "Wat doe je hier?" Verward keek hij Romano aan. De zin kwam chagrijnig, haast beledigend over. Zo erg was het niet. Even wist hij niets te zeggen, maar toen hij zijn blik weer op de jongen tegenover hem wierp zag hij de blik van hem. "Ik.. Ik.." Dante viel stil. Alsof iemand hem op zijn hoofd sloeg, alsof hij flauwviel. Hij kon niet meer. Binnen een paar seconden hingen zijn armen slap naast zijn lichaam. Zijn benen werden week terwijl hij naar voren stapte, de deur achter zich sloot, bang dat iemand hen zag. "Het spijt me," was het enigste dat hij nog kon zeggen. Dante was verward. Simpel gezegd dan. Eigenlijk was hij alles kwijt. Voor even. Toen werden zijn benen zo slap dat hij bijna in elkaar zakte. Hij viel - voor zo ver hij het kon verwoorden - naar voren, naar Romano. Dat moment twijfelde hij wel of Romano hem zou opvangen. Hij had gewoon geen idee of Romano nu van hem hield, of niet. Verward als hij was lette hij niet op zichzelf, terwijl hij naar beneden viel, of op Romano's gezicht, lichaam, whatever.

[Inspiratieloosheid op Dante. D:]

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

Kiss it all better.

Romano was nogal een tsundere persoonlijkheid, en zelfs als je erlangs kwam was hij wat aan de verbitterde kant. Hij vatte zowat alles negatief op, zelfs als er eigenlijk geen manier was om iets negatief op te vatten. Zijn mond was een neutrale streep, hoewel dat niet met opzet ging. Waarom kon hij nooit glimlachen, zelfs niet op momenten zoals die? Dante stotterde enkele woorden, terwijl Romano's groene ogen hem aanstaarde. De jongen wist te zeggen dat het hem speet, waarna Romano zijn mond opende om weer te praten. Dante viel echter voorover waardoor Romano een halve hartaanval kreeg.
"Klootzak!" riep hij uit terwijl hij de jongen met moeite opving. Voor een moment stond hij stil, met Dante in zijn armen. De jongen was zoveel groter en gespierder dan hem, dat hij hem met moeite overeind kon houden. Hij wist hem echter met veel moeite naar de slaapkamer te slepen. Hij probeerde de jongen op bed te leggen, maar dat lukte niet, dus liet hij hem gewoon op de grond. Echt een typische actie voor hem. Hij zou zich er later wel voor verontschuldigen. Hij ging rustig aan zijn bureau zitten, waarbij hij besloot om niks te doen met een ambulance of zo. 'T kwam vast vanzelf weer goed. Hij tikte een Engels forum in en ging rustig naar zo'n topic dat vergelijkbaar was met het lucht-je-hart topic. Hij werkte als schrijver, dus hij had niks te doen met z'n leven.

The guy I like is laying on my floor. He passed out for some reason.

I'll admit that there's a part of me that wants him. He's so handsome and friendly. In some ways I wish I could be more like him. I'm such a coward and he just came to my house, while we've only known each other for a day or something. I don't even know what the fuck is going on with me. I want to call him a bastard for dropping in on me like that, but on the other hand I just.. fdsjfdhdk I don't even know what I want to do anymore. On some level, I feel like he knew that I was sitting in my house while my heart was breaking. When he looks at me, I can see the best of me inside his eyes. I can see dreams that I've forgotten long ago, and I'm still waiting and holding on. I know it sounds stupid, but it's like he's teaching me what all those love songs are about.
I'm haunted and I know I should be afraid. I've layed awake at night and I know it's not alright to feel like you're falling into nothing. But in a way, I feel that he would catch me. I wish that there was a way, to know he does care.

I've been sitting in my cell and laying on my bed, covering my head and always living with close eyes. All of the troubles in my mind just go away, the second that he says hello. And he doesn't even know.. He's oblivious. And I think he'll always remain oblivious. After all, I'm a coward. I'll never make a move. I'll never be the first to do anything. I wish I could show him how much I care.. but it's too hard. Ever seen those weird love movies? Somebody always likes the other too much and says things too quickly, which results in a break-up and they're even more broken because they liked that person so much.. I don't want to be dependent of somebody.. Especially not Dante.. I don't want to rely on him. I want to be strong. But I want to be with him, too.

Gefrustreerd klikte Romano op send. Hij ging met een hand door zijn bruine haren, de krul vermijdend. Hij had een enkele bruine krul. 'T was een erotische zone voor hem en hoe dat precies werkte, wist hij ook niet. Hij vermeed 't gewoon, klaar. Hij staarde voor enkele seconden naar de jongen. Eigenlijk was het een minuut of drie, tot hij weer terug wendde tot zijn computer en droogjes weer een andere link aan klikte op het forum. Toen hij merkte dat hij inbox had, klikte hij erop. Hij kende de gebruikersnaam vaagjes, maar niet dat hij er echt mee omging. Hij las het berichtje door en frustratie bouwde in hem op. Er stond precies zo in:

arent you an guy?? x

Jezus. Spammer. Gefrustreerd klikte hij weer op terug PMen. 'Yes, as a matter of fact, I am. Is that a problem? I don't care if you think that I'm going to go to Hell because I like a dude. Then so be it. This world is a Hell without him anyway, so it's not like I wouldn't get there one way or another.' En verzonden. Hij ging weer terug naar zijn eigen bericht over Dante, zijn enorm lange verhaal. Hij hield zijn muis boven het verwijder knopje, maar twijfelde. Aan de ene kant wou hij juist advies of zo, maar aan de andere kant.. zette hij zichzelf niet enorm voor schut?
Hij liet zijn computer aan en slofte naar de keuken om koffie te halen. Dan kon hij tenminste weer helder nadenken. Bovendien was er een kleine kans dat Dante nog snel wakker zou worden of zo, dus hij had alle tijd van de wereld. Wacht.. Hoe lang duurde het eigenlijk voor iemand weer bijkwam? Hurr... Hij googlede het straks wel.
'T was allemaal zo ingewikkeld. Hij gaf echt wel om Dante, hoe vreemd 't ook klonk. Hij was gewoon zo.. anders dan de rest. De meeste waren niks bijzonders en betekende vrij weinig, deden hem alleen dankbaarheid dat zijn hart als 't ware verpakt was in ijs, zoals zijn broer dat ooit liefdevol had gezegd. Hij had alleen kunnen lachen om Lovino's eeuwige passie over Ludwig... God. Wat was hij toch eigenlijk. Als men eens kon zien hoe de wereld eruit zag door zijn ogen, zouden ze echt depressief worden. Hij was ook nogal pessimistisch. Grote kans dat ze verdwaald raakte, hurrhurr.

Aantal berichten : 14

Hij hoorde niets meer, voelde niets meer, zag niets meer. Al zijn zintuigen waren uitgeschakeld. Wakker was hij ook niet. Hij droomde. Over zijn broertje. In zijn droom kwamen beelden langs van Christian, rennend over een veld. Samen met Dante zelf. Net zoals vroeger. God, wat miste hij hem. Hij.. Wilde eigenlijk terug naar Christian en zijn thuis, maar aan de andere kant.. Wilde hij ook hier blijven, bij Romano, zijn werk, zijn eigen leven. Thuis was het op de een of andere manier gewoon anders. In zijn droom rende Christian vooruit, verder over het veld. Het was een groot veld, eigenlijk was het gewoon een open stuk in een.. bos, heide, whatever. Dante rende achter hem aan. "Wacht nou, Chris!" schreeuwde hij, niet kwaad bedoeld, gewoon omdat Christian rende verder weg en was bijna uit het zicht. Lachend sprintte Dante vooruit, en aan het einde van zijn zicht, waar Christian zou moeten zijn. Daar hield de grond letterlijk op. Er was niets meer. Alleen.. Wolken, en lucht. Dit klopte niet.. Hij kon zichzelf niet meer tegenhouden en sprong eraf. Hij leek te vliegen, vlinders fladderden in zijn buik. Toen viel hij, op een onzichtbare plaat. Hij had geen idee hoe hij het anders moest omschrijven. Hij viel, het deed verschrikkelijk veel pijn. Alsof al zijn botten waren gebroken. Een diepe pijnscheut schoot door zijn lichaam.

Hij schoot omhoog, voor even. Geschrokken van zijn droom knipperde hij, en voelde aan de grond onder hem. Gelukkig, het was een droom. Eigenlijk had hij ook niet anders kunnen verwacht. Wacht.. De grond? Lag hij op de grond? Hij stond toch voor Romano, in de gang? Waar was hij? Zijn hoofd tolde en alles draaide rond. Een licht gekreun ontsnapte uit zijn mond. Hij legde zijn hoofd in zijn armen en ademde zwaar in en uit. Hij was zo duizelig.. Puh, hij kon hier nog een uur liggen tot het beter was. Langzaam en geluidloos stond hij op, eerst op zijn knieën en toen omhoog. Wankelig ging hij op een bed zitten, dat naast hem stond. Hij had geen idee waar hij was, dat maakt ook niets uit. Als je flauwviel moest je toch goed neergelegd worden, en in de gaten gehouden worden? Of iets in die richting dan. Hij nam aan dat hij flauwgevallen was op de een of andere manier. Hij stond op, en wankelde naar een stoel voor een bureau. Er brandde licht van een computer. Alles om hem heen was nog aan het draaien en bewegen. Misselijk wachtte hij tot alles normaal werd. Na een kleine tijd was het beeld leesbaar. Een Engelse tekst stond op het scherm. Aandachtig las hij het door.. Wacht. Als hij bij Romano was.. En hij dit had geschreven. Aan de ene kant was hij zelfverzekerd nu hij wist dat Romano hem wel leuk vond, maar aan de andere kant.. Hij merkte nog een ander tabblad op het pc-scherm op. 'aren't you a guy? x' stond er letterlijk. Wat..? Wat maakte het uit of hij een jongen leuk vond, of een meisje? Tha fack. Met een frons klikte hij op het vakje onder het bericht, voor een reactie.

Dude, listen. I like this guy. It doesn't matter if you have a girlfriend - althrough i doubt that - or not. It doesn't matter if i have a boyfriend or not. The only fact is that.. I love him, he's awesome, and seriously, he's better than you. If you act like that, just f*ck off then. Go spend your time on someone else. I don't even want to react on this.. Go f*ck yourself. Just leave me and him alone.

Sincerely, Dante.

Pissig klikte hij op 'Verzenden'. Plots hoorde hij iets in de keuken. Kopjes? Servies? Was.. Romano daar? Vrolijk sprong hij op, - niet lettend op zijn duizeligheid of het eerdere flauwvallen - en wandelde naar de keuken. Daar stond Romano aan het aanrecht. "Uhh.." stotterde hij ietwat. Hij had geen idee wat te doen of wat te zeggen. Hoe.. Zou Romano reageren als hij wist dat hij het bericht had gelezen? Beter om dat niet te vertellen.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

All the words come out wrong,
run circles in my head.

Zachtjes neuriede Romano de melodie van een liedje, terwijl de lyrics zich in zijn hoofd afspeelde. Na enkele seconden bewogen zijn lippen geluidloos mee met de tekst die zich in zijn hoofd afspeelde en was 't neuriën gestopt. Why am I so afraid of the night? My silhouette, it taunts me. My lack of faith in this beautiful life, my knowing of it haunts me. I'm haunted and I know I should be afraid. De koffie klikte dat hij klaar was, maar hij realiseerde zich dat het nogal laat aan 't worden was voor koffie. Hmmn, dan maar niet. Hij liep naar een van de barkrukjes die langs de andere kant van het aanrecht stonden en plaatste zich op een, om even na te denken. Suddenly I wonder why I feel so alone, I know there's something out there. Thought I'd suck it up and do it all on my own. Wish I'd known.. he does care.

"You're love drunk, you're blinded, you've lost the ones who love you most." zong hij zachtjes en zijn vinger speelde op het oppervlakte van het aanrecht.
"Uhh.." klonk er achter hem. Romano schrok omhoog en draaide zich om.
"Dammit! Doe dat gewoon godverdomme niet." gromde hij. Zomaar opeens was Dante achter hem gesneakt. Die gozer had wel vervelende timing, zeg. En daar ging hij weer.. Fikken op de gozer die hij leuk vond. Alsof hij niet anders kon. Zijn groene ogen zochten die van Dante op, haast confronterend. Waarom deed hij toch altijd zo? Hij kon niet anders, leek 't haast. Er waren genoeg dingen die hij wou doen. Het liefst lag hij in Dante's armen. Het liefst was hij niet meer alleen. 'T liefst wou hij Dante zoenen. Maar hij durfde geen een van die dingen. Je hechten aan mensen was zo gevaarlijk. Was er maar een manier om Dante te laten weten hoeveel hij wel niet om hem wou geven, zonder dat hij het echt moest zeggen. Natuurlijk wist hij niet dat Dante zijn bericht had gelezen. Die zou hij waarschijnlijk verwijderen, omdat hij zich een aandachtzoeker voelde. En die PM van die gozer had ook niet geholpen. Vooral zijn baggerlijke taalgebruik. An guy.. Jezus, hoe dom kon je zijn. En twee vraagtekens. En aren't zonder zo'n apostrof.. of hoe schreef je dat? Hurr..
"Eh.. Gaat 't weer een beetje? Ben je niet duizelig?" vroeg hij. Ach, misschien viel er uit zijn zogenaamde bezorgdheid wel wat op te maken. "Moet je niet langer liggen? ... Op bed dan." Kon hij er wat aan doen dat de jongen zwaar was door zijn spieren en zo. En Romano was nogal teger en dat soort dingen, dus 't was al een wonder dat hij zo ver had kunnen komen.

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Hij staarde Romano aan. "Doe dat gewoon godverdomme niet!" klonk er. "Sorry." lachte hij onschuldig. Het was niet zijn bedoeling, maar ach. Hij was er nu al achter dat Romano het niet zo bedoelde. Dante was nog wat licht in zijn hoofd, maar dat maakte niets uit. Verlegen stapte hij wat vooruit. "Een beetje, maar het gaat wel." reageerde hij op Romano. "Hoeft niet." Hij vroeg zich af wat Romano in de keuken deed. Hij wist wel dat hij super veel honger had. Langzaam liep hij naar voren, naar de keukentafel, en ging zitten. Het lichte gevoel in zijn hoofd leek niet weg te gaan. Nog steeds wilde hij niet vertellen dat hij het bericht had gelezen. Stel dat.. Laat maar. Hij ging het toch niet vertellen. "Wat doe je?" Eigenlijk wilde hij vragen wat hij aan het maken was, maar het leek hem beter toch te vragen wat hij deed. Dante hoopte op sandwiches.. milkshakes of smoothie's. Hij had zin in een snack. Misschien hielp dat wel. Hij richtte zich weer op Romano.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

All the words come out wrong,
run circles in my head.

Dante lachte. Zomaar. De hoer. "'T is niet grappig." zei hij weer nijdig. Het leek erop alsof Dante haast wel door begon te krijgen dat wat er ook uit Romano's mond kwam, hij het haast nooit zo bedoelde. Hij dacht gewoon niet rationeel na voordat hij wat zei waardoor hij snel nijdig reageerde, terwijl hij dat niet wou. Ffsjdlfhsd alles kwam er gewoon verkeerd uit. Hij reageerde niet op Dante's woorden over dat het wel ging, minstens een heel klein knikje of zo. De jongen ging ook aan tafel zitten en Romano staarde hem even droogjes aan. Waarom durfde hij niks? Verdomme.
"Eh, niet veel." zei hij, bang dat hij dom over kwam als hij zei dat hij koffie aan 't zetten was rond zo'n tijdstip. Zijn blik ging onderzoekend langs Dante, en bleef voor enkele seconden hangen. Damnit, waarom was die gozer zo knap? Gefrustreerd stond hij op, sloeg hij zijn armen over mekaar en keek hij de andere kant op.
"Moest je wat hebben dan?" spitste hij. Ennnn daar ging hij weer. Jezus. Hij frustreerde alleen zichzelf ermee. Hij wist dat hij het niet wou zeggen, maar sorry ging er ook niet uit komen. Misschien was 't wel beter dat hij nooit wat deed. Dante verdiende wel beter dan zo iemand als hij. Bovendien zouden ze waarschijnlijk alleen maar ruzie hebben. No way dat er iemand op de wereld was die tegen hem kon. Ughe.

Aantal berichten : 14

Hij kon niet anders dan zijn ogen op Romano gericht houden. Nadat Romano zei dat hij 'niet veel' aan het maken was keek Dante even rond. Er was inderdaad niet veel te zien, maar hij maakte wel iets. Hij had zich immers niet verbeeld dat hij kopjes hoorde en zo. Maakte ook niet veel uit. Plots werd hij uit zijn gedachten gehaald door Romano die ging zitten en hem aankeek. Hij vroeg of hij iets moest hebben, omdat hij dat vroeg. "Niet echt," loog hij. Eigenlijk had hij verschrikkelijke honger, en dorst. Alles. Zijn ogen werden weer naar Romano getrokken. In de war keek hij hem aan. Dante was alles even kwijt, alles over Romano.. Hij had gewoon langs hem moeten lopen toen ze elkaar ontmoetten, dat was beter. Dan hadden ze al deze problemen niet, al dit gedoe niet. Maar aan de andere kant; Dan was hij nu alleen thuis, TV aan het kijken of een boek aan het lezen. De volgende dag gaan werken en die routine. Normaal sloot hij zich thuis op. Nou ja, niet letterlijk, maar hij zat de hele dag thuis. Behalve dan als hij naar zijn werk moest, en of course terug. Op dat stukje was hij Romano tegengekomen. Geluk, toch? Met al dit gedoe niet, maar niets was simpel. Bijna niets. Ugh, wat was hij in de war. Echt, hij kon niets meer uit elkaar houden nu. Verdomme. Zuchtend legde hij zijn hoofd in zijn handen en steunde op zijn schouders. Alles was een brei voor hem. Alsof er gewoon allemaal verschillende letters in zijn hoofd zaten, en hij kwam er geen wijs uit. Als lezen terwijl je dat niet kunt. Hij had geen idee hoe hij het moest omschrijven. Kwam dit doordat hij was flauwgevallen? Eigenlijk had hij een gevoel van niet.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

All the words come out wrong,
run circles in my head.

"Niet echt," zei Dante. Romano geloofde hem zonder twijfel, terwijl zijn groene ogen de jongen aanstaarde. Dante legde zijn hoofd in zijn handen, wat lichtelijk irriteerde. Zo kon hij zijn gezicht niet zien. En hoe vreselijk gay 't ook klonk, die wou hij graag zien. Meer dan wat dan ook, op 't moment. En ergens irriteerde het ook omdat de jongen gefrustreerd leek, maar hem niks vertelde. Niet dat Romano er waarschijnlijk wat aan zou doen.
Hij stond op en ging achter Dante staan, om vervolgens zijn armen rond de jongen te slaan. Eigenlijk was 't meer zijn armen in de jongen doen, hurr hurr. Zijn handen lagen nonchalant op Dante's borst, ze zweefde er eigenlijk een beetje boven, terwijl zijn armen op Dante's schouders lagen. Zijn gezicht lag deels tegen Dante's achterhoofd aan, tussen zijn haren. Hij zei niks, maar stond alleen even zo. Er was bijna stilte in de kamer, buiten de twee ademhalingen.
"Gaat 't nog?" vroeg Romano terwijl hij een beetje van Dante wegtrok. Hij kwam vanzelf helemaal van hem af en liep naar de tafel, waar hij met zijn kont opsprong. Vervolgens krabbelde hij een beetje naar achteren en ging hij in kleermakerszit voor Dante zitten. Zijn handen krulde voorzichtig rond Dante's vingertoppen, waarna hij die voorzichtig van de jongen's gezicht af haalde. Zijn groene ogen zochten die van Dante op, die ook groen waren. Alleen dan donkerder.
"Wil je echt niks? Geen drinken? 'K zou 't niet weten, maar flauwvallen klinkt dorstmakend." zei hij zachtjes, zich afvragend of hij nog een stapje verder moest voeren of niet. Zijn handen zaten nog steeds rond die van Dante, waar hij wezenloos naar staarde.

Aantal berichten : 14

Langzaam haalde hij zijn handen door zijn bruine haar. Alles begon nu een beetje rustiger in zijn hoofd te worden. Een zucht verliet zijn mond terwijl er een kleine lach voor in de plaats kwam. Het was gewoon fijn om weer normaal te kunnen denken - gedeeltelijk dan. Zijn handen zaten nog steeds in zijn haar, onoplettend haalde hij ze eruit en legde zijn hoofd weer in zijn handen. Even daarna gleed zijn blik weer naar Romano. Zijn zich werd heel even - voor een paar seconden dan - wazig nadat hij zijn ogen naar boven had gerold om hem te volgen terwijl hij opstond. Hij zou vast weel duizelig worden als hij zijn hoofd omdraaide, dus wachtte hij. Romano's voetstappen waren achter hem te horen, en plots was het stil. De armen van de jongen achter hem klemden zich om hem heen, en raakten zijn borst lichtjes. Een lichte rilling ging over zijn rug door de aanraking. "Sorry." mompelde hij. Daarna lag Romano's hoofd tegen dat van hem aan. Hij vroeg of het nog ging. Toen liet Romano los. Verbaasd keek hij hem weer aan. Dat probeerde hij in elk geval. Daarna ging hij nonchalant op de tafel zitten, in kleermakerszit. "Nu wel," grijnsde hij naar Romano. Zijn handen werden van zijn hoofd afgehaald door Romano. Dante besloot om daarna zijn handen nog vast te houden, voordat hij die ook weer losliet. "Als je heel lief wilt zijn.. Want ik heb verschrikkelijke dorst." Misschien moest hij nu laten zien dat hij verder wilde.. Langzaam stond hij op, Romano's handen voor een paar seconden losgelaten. Zo voorzichtig als hij kon schoof hij zichzelf ook de tafel op en hield Romano's handen weer vast. Eerst keek hij naar beneden, verlegen als hij was. Het was tijd, anders kwam er nooit iets van. Nu. Dante verplaatste zijn gezicht dichter bij dat van Romano en liet zijn lippen die van hem aanraken. Lichtjes, voorzichtig. Hij had geen idee of Romano dit wel goed vond, maar het maakte hem niet zo veel uit. Met zijn lippen nog steeds op die van hem drukte hij zich dichter tegen hem aan.

Aantal berichten : 66

Romano Vargas

All the words come out wrong,
run circles in my head.

Romano's groene ogen staarde Dante aan, toen hij zei dat het ging. Hij begreep ervan dat 't kwam omdat Romano zijn handen vast hield of zo, dus eigenlijk moest hij glimlachen. Vreemd genoeg deed hij dat niet, maar bleef hij de jongen gewoon aankijken. De jongens lieten hun handen uit elkaar komen, terwijl de jongen tegenover hem opstond en ook langzaam op de tafel kwam zitten. Dude. Straks bezweek zijn tafel onder 't gewicht van de twee. Romano woog eigenlijk vrij weinig, maar Dante was zo'n gespierde reus van een gozer. Hij keek naar beneden toen zijn handen werden vastgepakt en staarde er voor een moment naar, voordat hij weer omhoog keek.
Toen hij gekust werd, voelde hij zich nogal lichtjes in zijn hoofd. Woah, wat gebeurde er? Was 't wel zo'n goed idee geweest om Dante aan te raken? Was zijn tafel kapot? Ehehe.. Het voelde goed, desondanks alles wat Romano kon beweren. Dante's lichaam kwam dichter bij de zijne, terwijl hun handen nog in elkaar zaten. Hij bewoog zijn handen wat meer naar de zijkanten van hun lichaam en kwam zelf ook meer naar voren, om vervolgens Dante's handen naar zijn rug te begeleiden zodat ze rond hem zaten en daarna zijn handen los te laten. Na enkele seconden - of minuten, hij wist het eigenlijk niet - lieten hun lippen los. Zijn groene ogen opende zich en staarde voor een moment in die van Dante, zich afvragend wat er zojuist was gebeurd. Hmmn.. Hij drukte zijn lippen weer op die van Dante, maar liet na enkele seconden alweer los. Het voelde vreemder als hij het als eerste deed.
"Ehem," zei hij terwijl hij zijn keel een keer schraapte. "Hoe leuk dat ook was, wat wil je drinken?"

Aantal berichten : 14

Dante Carriedo

Het was zeldzaam dat Dante zoiets durfde. Normaal zou hij.. Niet eens durven te praten tegen iemand anders. Zeker dit niet. Nou ja, heel soms maakte hij een praatje met vaste klanten van de smoothiebar, maar verder niet. Zijn lippen raakten die van Romano nog steeds, en hij voelde Romano's handen, die nu langs zijn rug lagen. Nu had hij geen besef meer van tijd, alleen dat hij bij Romano was. Zijn armen gleden langs zijn nek en klemden zich erom. Voor een paar seconden liet Romano zijn lippen los en ze keken in elkaars ogen. Eigenlijk had hij alleen maar kunnen dromen om bij zo'n jongen te zijn. Hij.. was niet eens goed genoeg voor Romano. Wie wilde er nu een vriendje dat verlegen was en waar altijd iets onverwachts mee gebeurde? Weer werd hij uit zijn gedachten gehaald toen Romano zijn lippen weer op die van hem drukte. Op dat moment raakten zijn handen het haar van Romano. Na een paar seconden - de zoen duurde niet lang - lieten zijn lippen die van Romano los. Hij bleef verward achter, zijn lippen nog een beetje open. "Hoe leuk dat ook was, wat wil je drinken?" Dante voelde zijn wangen rood worden. Hij begon te blozen, en keek naar beneden. "Limonade." Hij dronk geen alcohol, en hield niet van prik of frisdrank. Dus hij dronk wat normaal een kind van 7 jaar oud dronk. Limonade. Het was nooit anders geweest. Nou ja, normaal dronk hij ook wel een smoothie. Maar dat was op zijn werk, daar kon hij het binnen een paar minuten maken. Thuis was hij te lui om zoiets te maken. Een lach verscheen op zijn gezicht terwijl hij Romano's ogen weer opzocht.