Where are my smokes?

Aantal berichten : 97

x Iedereen welkom x
Er bungelde een sigaret tussen zijn lippen. Hij keek wat vermoeid uit zijn ogen, terwijl de lange man zich door het warenhuis heen sleepte. Als hij het nog goed wist hing er bij de ingang een bordje dat er niet mocht worden gerookt hierbinnen, maar daar trok hij zich nu even niets van aan. Stein hielt zijn handen in de zakken van zijn labjas en keek om zich heen. Waarom washij hier ook al weer? In een tel stond de wetenschapper stil en haalde zijn linkerhand uit zijn zak. Vermoeid draaide hij aan de schroef tot het herkenbare geklik te horen was. Van alle kanten staarde mensen hem aan, hij wist het maar liet het over zich heen gaan. Hij trok zich steeds minder aan van de starende blikken. Het was niet meer zo erg als vroeger dat hij dan ook meteen iemand knock-out sloeg om hem daarna open te snijden. Dat laatste was hij niet verleerd, er zat nog altijd trouw een scalpel in zijn zak voor het geval dat. Maar hij deed wel een stuk rustiger aan.
Stein slenterde wat door de zaak heen, niet zeker wetend wat hij zocht. Totdat 'ie opeens een hand op zijn schouder voelde. Met een ruk draaide de wetenschapper zich om en keek de man die achter hem stond aan. "Je mag hier niet roken," zei de man knorrig terwijl zijn ogen gefocust waren op de brandende sigaret tussen Stein's lippen. Hij haalde de hand van zijn schouder af en stak zijn handen weer in zijn zakken. "Sorry, ik ben al weer weg," zei Stein rustig, terwijl hij een rookwolk in het gezicht van de man blies. Daarna draaide hij zich om en liep richting de kassa. Rustig liep hij erlangs en weer terug naar buiten toe. Leunend tegen de uitgang van het warenhuis en draaide de schroef nog een paar slagen. Daarna zuchtte hij en nam een laatste trekje van zijn sigaret, voordat hij hem op degrond gooide en met zijn hak uitmaakte.

Aantal berichten : 61

Weer een van die sombere dagen... En weer een van die dagen dat Allen verveeld rond liep en er niets te doen viel... Piano spelen had hij al gedaan. Zang had hij al gedaan. Boeken lezen had hij ook al gedaan(momenteel verslond hij de boeken om afleiding te zoeken) en slapen kon niet eeuwig duren, al wou hij dat liever wel. Gewoon onder de warmte van de lakens weg dommelen en nooit meer wakker worden om de gruwelijke werkelijkheden tegen te komen. Zoals de werkelijkheid dat hij nu echt in Madduro rond liep en niet in London was om zijn studie voor muzikant af te maken.
Allen liet een diepe zucht terwijl hij, gekleed in een zwart vest en een donkergekleurde spijkerbroek, over de straten liep. Hij liep niet naar een uitgekozen plek of zo. Meestal liep hij gewoon en zag hij wel waar hij belandde, of het nou een bejaardenhuis was of een tunnel waar een trein langs reed. Hij was toch maniakaal dus wat maakte het uit.
Twee zilvergrijze keken op toen hij bij een warenhuis was aangekomen, maar zijn ogen bleven niet op het warenhuis hangen. Ze bleven hangen op een man die bij de uitgang stond. De man zag er op zijn zachtst gezegd angstaanjagend uit, vooral met de enorme schroef in zijn hoofd...

Aantal berichten : 97

Even hief Stein zijn hoofd en het licht van de zon, die hard probeerde door de grijze wolken heen te komen, reflecteerde in zijn grote rode brillenglazen. In zijn binnenzak zat nog een pakje sigaretten. Langzaam ging zijn hand naar zijn binnenzak, pakte het pakje eruit en stak nog een sigaret in zijn mond. Rustig stak hij een vuurtje op en stak de sigaret aan. Hij nam een trekje en blies de rookkringetjes zorgvuldig uit. Om hem heen liepen mensen 't warenhuis in en weer uit. Soms met zakken vol met spullen, soms met helemaal niets zoals hij net had gedaan. Vanuit zijn ooghoek merkte Stein op dat er iemand stond te kijken. Even flikkerde er een grijns over zijn gezicht heen en draaide met zijn linkerhand de schroef nog een paar keer aan. Nadat hij de bekende 'klik' hoorde zetten de wetenschapper zich af tegen de muur, deed zijn handen weer in de zakken van de ladjas en liep in de richting van de jonnne die hem stond aan te staren. Het was ronduit opmerkelijk dat Stein liep, ergens naar toe. Meestal reed hij rond op zijn bureaustoel, maar die had hij zo snel niet bij de hand. Op een paar meter afstand bleef hij staan en keek de jongen recht in zijn ogen aan. Al moest hij wel wat naar beneden kijken. Stein zelf was nou eenmaal aan de lange kant. "Het is onbeleefd iemand aan te staren," zei hij kalm, terwijl hij langzaam de rook van zijn sigaret uit blies en het as er vanaf tikte. "Hebben je ouders dat niet geleerd?" Stein vond het wel leuk om andere angst aan te jagen. Zoals hij altijd bij Spirit had gedaan omdat 'ie zo'n interessant exemplaar was. Maar dat was in zijn jeugd. Spirit was er niet meer en Stein had bijna geen mensen meer opengesneden sindsdien.
De wetenschapper was zo in gedachten verzonken dat hij niet eens doorhad dat hij zijn schroef weer een paar slagen opdraaide. Pas bij de klik schrok hij licht uit zijn gedachten en keek de jongen weer even emotieloos aan als eerst.

Aantal berichten : 61

Allen wist heus wel dat staren onbeleefd was maar op dit moment was staren het enige wat hij kon doen. Jeetjemina, wie deze man met de schroef in het hoofd niet opmerkte was blind voor het leven verklaard. Hoe kon hij nou niet staren? Je kwam niet elke dag zo'n angstaanjagende man tegen die een enorm stuk ijzer in zijn hoofd had en nog steeds op twee benen rond liep. Alsof het ijzer al niet genoeg was had hij ook nog hechtingen over zijn gezicht lopen wat hem deed ogen als Frankenstein zonder het hoge voorhoofd
En ik dacht dat ik gek was... dacht Allen terwijl hij de man naar hem toe zag lopen. Hij liep behoedzaam wat achteruit, wetend dat hij op moest passen. De man zag er gevaarlijk uit, als een van die krankzinnige professeurs uit horrorfilms zoals the Human Centipede of zo. Hij zou nooit meer naar die film kijken. Het bracht zijn maag fel in opstand. Maar goed, even terug naar het scenario. De man liep dus op hem af en stond nu recht voor hem. Allen keek de man aan met zijn zilveren kijkers en hoorde diens woorden. Toen de man hem erop wees dat hij staarde, verscheen een kleine blos op Allen's wangen uit lichtelijke schaamte. Daarna vertrok zijn gezicht wat en hij merkte niet dat er een lichte frons op zijn gezicht stond. Nee, zijn ouders hadden hem dat niet geleerd. Die vieze drankorgel van een vader deed niks anders dan blowen en zuipen. Zijn moeder... deed eigenlijk ook niks. Ze was er nooit geweest.
'Ik was niet aan het staren. Ik keek. Dat zijn twee verschillende dingen.' antwoordde hij kalmpjes terug, al wou hij nu graag weg rennen.

Aantal berichten : 97

Herkenning. Herkenning zou hij nooit krijgen. Ondanks dat hij zo'n beetje de enige wetenschapper hier was die de straling bestudeerde wist zo goed als niemand van zijn bestaan hier af. Ergens wel handig, omdat hij zo gemakkelijk iedereen inde gaten kon houden en aantekeningen kon maken over de voortgangen van de krankzinnigheid in dit kleine stadje. Zelf wist hij maar al te goed dat de straling hier sterker was, het gebeurde vaker dan normaal dat hij voor een paar seconde weg gleed in die krankzinnige wereld. En nog steeds wist hij niet hoe of dat 'ie er over moest denken.
Stein schudde langzaam zijn hoofd en nam een trekje van zijn sigaret toen hij merkte dat de jongen hem terug aankeek. Hij leunde nonchalant tegen een muur aan en lette niet op de mensen die om hem heen liepen en hem met een nieuwsgierige blik nastaarde. Daar was hij inmiddels wel aangewend, toch vroeg hij zich af waarom dan precies bij deze jongen hij er wel achteraan was gegaan. Misschien vanwege zijn bleke huid en witte haar. Stein wist van dit fenomeen, hij was immers wetenschapper en bioloog. Deze jongen van een albino. Hij stak de sigaret weer tussen zijn lippen, haalde een blocnote uit zijn jaszak, inclusief pen, en kriebelde wat op het papier. Daarna stopte hij het weer terug en luisterde ondertussen naar de woorden van de jongen. Een sluwe grijns kwam op zijn gezicht. "Origineel antwoord," zei hij rustig. Het leek erop dat de jongen hem angstaanjagend vond. Hij stond zo'n beetje in de startpositie om weg te rennen. "Vanwaar die angst?" vroeg hij, met zijn gebruikelijke nieuwsgierigheid.

Aantal berichten : 61

Allen bleef na een stap achteruit te hebben gezet staan en bleef de man aan kijken. Op een schaal van 1 tot 10 voor krankzinnigheid, zou hij deze man beslist een 9 geven en dat alleen gebaseerd op zijn uiterlijk en zijn emotieloze manier van praten, alsof hij een van die gevoelloze moordenaars uit moordfilms was. Ja, Allen haalde bijna alles uit films. Dat was omdat hij niks anders dan moordfilms of horrorfilms voorgeschoteld kreeg toen hij nog bij zijn vader woonde. Het was nog een wonder dat hij niet uit nieuwsgierigheid iemands lichaam had opengereten om te zien of diegene daadwerkelijk de ingewanden had die ze in de film lieten zien. Hmm, was hij nu zelf niet krankzinnig? Oh, cut the crap.
'Nou... ik kom niet elke dag iemand tegen zoals u.' mompelde hij wat onrustig. Hij gebruikte nog steeds de ''u'' term tegen mensen die hij nog niet kende of ouderen of tegen mensen die hij absoluut niet als vijand wou hebben, mensen zoals deze dude.

Aantal berichten : 97

De geluiden om hem heen. Gefluister, geroezemoes. Allemaal irritante stemmetjes die hem tot waanzin zouden drijven als hij zichzelf niet in de hand zou hebben. het irriteerde hem af en toe mateloos dat iedereen over hem sprak. Freak, Monster, die woorden was hij gewend. Zijn volledige jeugd was hij zo genoemd. Al had Stein het geluk dat hij voor zichzelf op kon komen en dat later Spirit hem erbij hielp. Hij was er blij mee dat zijn vriend er altijd voor hem was, maar voelde zich soms dood ongelukkig als hij bedacht dat het allemaal verleden tijd was.
Niet dat Stein veel emoties had, of nou ja, liet zien. Diepe emoties zoals liefde of innige vriendschappen waren niet voor hem gemaakt. Zo dacht hij er zelf over.
Nieuwsgierig liet Stein zijn groene ogen over de jongen glijden. Hij had veel dingen opengesneden, dieren én mensen. Maar een Albino was nieuw. Zou er veel verandering in zitten? Hij wist dat het albino gebeuren kwam door te weinig pigment in het lichaam, maar hoe zou het er van binnen uit zien? In gedachten maakte de wetenschapper een tekening van alles wat hij zou doen, maar schudde toch zijn hoofd. "Niet nu, Stein. Later," dacht hij bij zichzelf. Zijn ogen kregen hun nieuwsgierige glans terug toen hij de woorden van de jongen hoorde. De sigaret bungelde nog steeds in zijn gezicht en de rookslierten hingen rond zijn gezicht. Äh," zei hij kalm. Stein strekte zijn rug en deed zijn handen in z'n zakken. "En wat vind je er van?" vroeg hij daarna nonchalant. Eens zien hoe snel de jongen hem een freak of monster zou noemen.

Aantal berichten : 61

Hoe kon Allen deze man nou het best laten weten wat hij van hem vond? Hij kon het met de vergelijking van Frankenstein doen, maar hij kon ook gewoon recht in zijn gezicht zeggen dat hij er op z'n zachtst gezegd angstaanjagend eruit zag. Hij wist alleen niet of dat wel zo'n goed idee was. Allen was een albino, en hij was er vrij zeker van dat de man nog nooit een albino gedissect had sinds albino's niet vaak voorkwamen. Nu had hij daar wel mooi de kans voor, maar hij deed niks. Nóg niks. Allen was erg op zijn hoede. Je wist maar nooit wat je van zulke types kon verwachten. De ene keer glimlachten ze aardig naar je, de andere keer vielen ze je aan met een slagersmes.
'Nou eh... U doet me sterk denken aan een of andere gekke wetenschapper van een film gemixt met Frankenstein maar dan zonder het hoge voorhoofd.' mompelde Allen een beetje droog, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om iemand zoals hem tegen te komen(wat uiteraard niet zo was, sinds Allen zwaar de neiging had om zich weg te scheren). Oke, even kijken of het antwoord beviel. Hijzelf vond het een origineel antwoord. Waarschijnlijk had niemand hem ooit zo'n antwoord gegeven. Ach ja, hij was in ieder geval creatief bezig voor hij hoogstwaarschijnlijk gedissect zou worden.

Aantal berichten : 97

Zachtjes hoorde hij een ruis op de achtergrond verschijnen. Stein bleef doodstil staan en luisterde gespannen naar de ruis, die zoals gewoonlijk alleen door hem gehoord kon worden. Niet nu al. Niet alweer. Afwezig gleed zijn hand naar de schroef en draaide hem aan tot hij een klik hoorde. Gelukkig bleef de ruis op de achtergrond en kon hij nog redelijk goed nadenken. Gelukkig maar, want anders had hij een groot probleem gehad. "Destroy it," De stem liet hem schrikken. Medusa! Die heks die hem had gebruikt, misbruikt zelfs. Haar stem was er weer, maar ze was dood. Toch? Nee. Stein schudde langzaam zijn hoofd. Ze was niet dood. Anders had hij nooit haar stem gehoord. Of zou hij gewoon haar stem... verzinnen? Stein wist het niet meer. Hij keek op toen de jongen tegen hem sprak. Eens zien wat voor antwoord hij voor hem klaar had liggen. 'Nou eh... Je doet me sterk denken aan een of andere gekke professor van een film gemixt met Frankenstein maar dan zonder het hoge voorhoofd.' Stein glimlachte wat en ging met zijn hand door zijn haar aan. "Nou, dan weet je ook gelijk mijn naam," zei hij rustig, terwijl 'ie een trekje van zijn sigaret nam. Hij blies de rook uit en keek de jongen nieuwsgierig aan. "De naam is Franken Stein, maar zeg maar Stein. Of Professor Stein, wat jij wilt," Stein had het niet zo op zijn 'titel'. Officieel was hij een wetenschapper, maar voor hem hoefde ze hem echt geen Professor Stein te noemen, dat deed hem denken aan de tijd dat 'ie les gaf op Shibusen. Toen werd hij wel telkens Stein-Hakase genoemd. Maar dat was verleden tijd, nu kon hij zichzelf weer gewoon als Stein voorstellen. "En wie ben jij?" vroeg hij daarna kalm.

Aantal berichten : 61

Allen was maar blij dat het antwoord beviel en de man niet kwaad of iets in die richting werd. Hij ontspande iets hierdoor en je merkte het ook aan hem doordat hij wat relaxeter ging staan, sinds hij eerst stond alsof al zijn ledematen versteend waren. Hij keek de man nog steeds aan en liet zijn blik toen op iets anders hangen sinds hij niet weer de indruk wou wekken dat hij aan het staren was. Staren was onbeleefd, ja... Dat stond in hoofdstuk 2 van het boek over gedragsregels en etiquette waaruit Allen had geleerd. De mensen hadden hem altijd een brutaal rotjoch gevonden. Dat was tot hij uit een boek ging leren hoe hij zich moest gedragen en toen hij dat kon, plakten de mensen een heel ander etiket op hem. Nu was hij het ''beleefde aardige kind''. Dankzij wie? Dankzij die hufter van een vader... dus niet. Terwijl hij 7 hoofdstukken op 6-jarige leeftijd had doorgelezen, op de leeftijd waarin de meesten nog uit hun neus vraten, dachten ze dat zijn vader hem had veranderd. Zijn vader ging lekker met de eer strijken terwijl Allen nog steeds als een dom kind werd beschouwd. Oh nee, Allen was echt niet dom. Allen had gymnasium kunnen doen volgens zijn leraren, maar helaas had zijn vader dat weer radicaal voor hem verpest.
Hoe vond zijn vader de verandering? Geweldig natuurlijk. Ten eerste kreeg hij alle eer voor het omtoveren van zijn kind, ten tweede schold Allen hem niet meer uit(niet dat hij dat erg vond of zo) en ten derde kon hij hem nog steeds blijven mishandelen nu hij had bewezen dat hij een goede vader was. Rotvent. Allen had alles zelf moeten leren en doen. Zijn vader had hem daarbij geen steek geholpen.
Ach, waarom dacht hij eigenlijk zoveel aan het verleden? Het had toch geen nut meer. Het maakte heus niet alles beter en de littekens zouden niet zomaar verdwijnen. Bovendien kreeg hij er hoofdpijn van... Nee, echt. Het licht werd Allen bijna iets te veel, en een bonkende pijn schoot door zijn hoofd alsof iemand zijn schedel met hamers bewerkte. Hij wist niet zeker of het wel door het denken kwam. Misschien was het door de krankzinnigheid... In dat geval had Stein geluk. Hij hoefde alleen maar aan die enorme schroef te draaien(ja, zelfs dát had Allen opgemerkt).
'Stein dus... Mijn naam is Allen Winters.'

Aantal berichten : 97

Hij irriteerde zich mateloos aan die ruis in zijn achterhoofd. Telkens zag hij dat kleine 'kamertje' in zijn hoofd weer terug. Waar hij in een gedoken in een hoekje zat, terwijl Medusa hem bijna dwong om de radio(die de ruis veroorzaakte) te vernietigen. "Destroy it." Een huivering ging over zijn rug heen, terwijl hij de sissende stem van de heks weer hoorde. Haar was hij nog lang niet vergeten. En dat zou 'ie ook niet snel doen.
maar terwijl hij nadacht over Medusa, glipte ook een andere naam naar binnen. Marie, de vrouw die een niet zo geheime liefde voor hem koesterde. De vrouw die hem wist te kalmeren toen hij krankzinnig werd en bij Medusa verbleef. Zij was ook de enige die dat voor elkaar had gekregen, af gezien van Spirit dan maar zelfs die had het niet gelukt toen hij zo de weg kwijt was. Met een zucht stopte Stein zijn handen in zijn zakken. hij nam een trekje van zijn sigaret en blies de rook in kringetjes uit. Als hij terug was in zijn lab zou hij wel verder tobben over de kwestie Medusa, nu moest hij zich meer focussen op de jongen voor zich, die zich trouwens voorstelde als Allen Winter. Een beetje vreemde naam, maar goed zijn naam was ook niet echt veel voorkomend. Hij rekte zijn rug en zuchtte even. Het gesprek begon dood te lopen, maar Stein was nou niet echt een spraakzaam type. Hij praatte tegen zichzelf, maar meer ook niet. "Level?" vroeg hij daarom maar, om het gesprek nog een beetje aan de praat te houden. Sure, hij was nieuwsgierig naar de jongen, maar het straalde ditmaal nou niet echt van hem af.

Aantal berichten : 61

Allen was nooit echt een spraakzaam typje geweest, al wist hij altijd wel wanneer een stilte ongemakkelijk werd. Als kind werd hij vaak geteisterd met onaangename stiltes tussen hem en zijn vader, en wat hij toen maar deed was zo snel mogelijk weg gaan voordat hij rare dingen begon uit te kramen om die stilte te voorkomen. Stilte was zowel ontspannend als dodelijk. Ontspannend om even tot zichzelf te komen en zich af te sluiten van de idiote gebeurtenissen, maar dodelijk omdat hij er onrustig en gek van werd. Als iemand hem nu nog in een kamer zou opsluiten met een persoon die hij niet mocht, kon het nog wel eens uitdraaien tot zo'n dodelijke stilte. Wat had Allen een hekel aan die stiltes...
Hij hief zijn linkerhand en zette die tegen zijn hoofd en zijn witte haren om daarna zijn ogen heel even te sluiten. De hoofdpijn was nog steeds aanwezig, en het leek er niet op dat die snel weg zou gaan. Allen had de hele dag al zo'n raar gevoel in zijn hoofd, alsof iemand hem constant hardhandig op zijn slapen drukte. Wat voelde dat vervelend...
'Level?' klonk er toen uit de mond van Stein-Hakase. Allen opende zijn ogen en keek de langere man aan. Hij vond het een wonder dat hij de ruimte om hem heen niet zag draaien.
'2.' mompelde hij zachtjes. 'U dan?' Hij vond dat nu Stein wist wat zijn level was, hij ook wel mocht weten welk level Stein was.

Aantal berichten : 97

De doodse stilte die was gevallen werd bijna ondragelijk. Zelf vond Stein het niet zo heel erg dat het zo stil was, hij was stilte wel gewent. En momenteel was het toch niet stil om hem heen met die irritante ruis in zijn hoofd. Telkens had hij de neiging om zijn handen over zijn oren te slaan en te hopen dat het geluid stil viel. Het maakte hem helemaal gek. Maar hij zou niet toegeven aan de krankzinnigheid, nu niet. Niet nu hij in het gezelschap van een onschuldige was. Hij zou niet laten merken wat er aan de hand was. Sowieso niet wát er aan de hand was. Al waren de symptomen van de krankzinnigheid voor iedereen anders. Dus waarschijnlijk zou Allen niet eens doorhebben wat er met hem aan de hand zou zijn. Áls hij al een vermoede had.
Stein keek op toen hij de woorden hoorde. Het verwarde hem ergens dat hij de ene keer met 'je' werd aangesproken en daarna weer met 'u'. Ach, het zou hem een worst wezen. Ze mochten hem noemen zoals ze zelf wilde. "Drie," zei hij kalm. Het was de waarheid, gedeeltelijk. Officieel was hij een level drie, maar hij had de krankzinnigheid van een level vier. Gelukkig kon hij het goed genoeg in bedwang houden om voor een leven drie door te kunnen gaan.
Stein stak nog een sigaret op, nadat hij de oude op de grond had uitgestampt. Voor mensen die Stein beter zouden kennen, zouden weten dat hij zich zorgen maakte. Anders zou hij nooit zo veel roken, niet in één dag tenminste. Hij leunde tegen de muur en zuchtte zachtjes. Waar ging het heen met de wereld? "Je leeft hier alleen, neem ik aan?" Daar kwam zijn nieuwsgierigheid weer. Hij moest en zou alle informatie uit die jongen trekken, al moest hij hem daarvoor open snijden.

Aantal berichten : 61

Jeetje, level 3? En Allen dacht dat hij erg was met zijn moordneigingen van tijd tot tijd. Hij moest zeggen dat Stein nog, nou ja, vrij normaal deed voor een level drie, tenzij Stein nu even een goed humeur had, wat Allen niet zo goed af kon leiden uit zijn emoties. Of beter gezegd: uit zijn emoties die hij niet had. Hij kon geen enkele emotie in zijn ogen zien, noch zag hij emotie in zijn hele gezicht. Oh, wat maakte het ook uit. Ze waren toch krankzinnig? Niks maakte dan meer uit. Zelfs moorden niet meer.
'Ja, ik leef ergens in een kraakpand... Ik ben momenteel een beetje blut...' zei Allen toen en liet zijn hand langzaam zakken zodat die weer naast zijn been hing. Hij merkte dat hij nogal saai deed met zijn korte en vlugge antwoorden. Waar was zijn altijd goede humeur toch gebleven? Hij was al dagen zo levenloos en suf aan het doen, alsof hij had gehoord dat hij een of andere ongeneeslijke ziekte had waaraan hij zou sterven of zo(om maar een voorbeeld te noemen). Hij herkende zichzelf niet meer. Hij glimlachte niet meer, noch maakte hij grapjes of haalde hij streken uit, noch lachtte hij. Had hij ergens een draadje los zitten of zo? Nou goed, hij had sowieso ergens al een draadje of meerdere draadjes los zitten. Waarschijnlijk zat het draadje van humeur ook al los. Geweldig... helemaal fantastisch.